ANNE LAMBERTS

ANNE FEENSTRA

RENATE DE WOLF

ANNE LAMBERTS

ANNE FEENSTRA

RENATE DE WOLF

Anne Lamberts:

‘Als ik een zware casus heb, ben ik het na het rijden weer kwijt’

Anne Lamberts is ic-verpleegkundige bij het UMCG Groningen. Daarnaast is ze moeder en heeft ze samen met haar vriend de zorg over een flinke beestenboel aan huis.

De in het Groningse Garsthuizen woonachtige Anne werkt 28 uur per week als ic-verpleegkundige. “In 2022 deed ik ic-opleiding bij een kleiner ziekenhuis, maar miste de hectiek van het UMCG. Daarom ben ik weer teruggegaan naar mijn oude werkgever. Ik moest hier nog wel een extra jaar opleiding volgen, omdat het UMCG een van de grootste ic’s van Nederland heeft en patiënten vanuit het hele land hier naartoe komen voor bijvoorbeeld transplantaties en bijzondere operaties, die niet in alle andere ziekenhuizen worden gedaan. Die patiënten vragen de juiste zorg.”

Wisselende diensten

Het aantal diensten per week wisselt. “De ene week heb ik er vier of vijf, een andere week soms maar twee of drie. Het wisselt ook met dag-, avond- en nachtdiensten.”

‘Soms stap ik na een nachtdienst eerst op mijn paard’

Als Anne thuiskomt, heeft ze de zorg over haar tweejarige dochtertje en in de weekenden over twee stiefkinderen van veertien en zeventien. Daarnaast hebben ze een paard waar Anne zelf mee rijdt, twee Welsh-pony’s, een Shetlander, drie alpaca’s, twee schapen, twee hangbuikzwijnen, kippen, loopeendjes, twee honden en twee katten. Al met al een hele dierenschare. “De zorg voor de dieren komt grotendeels op mij neer. Toch is het alleen maar mogelijk omdat we het samen doen. Als ik bijvoorbeeld avonddienst heb, dan zet mijn vriend de paarden binnen. Ik ben blij dat hij dat voor mij over heeft, anders is het niet te doen. Ik heb natuurlijk geen negen-tot-vijfbaan. Ook met de opvang voor onze dochter was het zoeken. Als ik werk, moet ik haar om 6.30 uur al afzetten. Gelukkig hebben we die redelijk dicht bij het ziekenhuis gevonden. Ik zet haar dan af en ga vanaf daar met de vouwfiets naar het UMCG.” 

Als Anne uit de nachtdienst komt, verzorgt ze meestal eerst de dieren. “Vaak heb ik maximaal vier, maar meestal drie nachtdiensten achter elkaar. Soms ga ik eerst nog rijden voordat ik ga slapen. Dat hangt een beetje van de weersvoorspelling af. In het najaar en de winter is het al vroeg donker en kan ik aan het einde van de dag niet meer rijden. Het hebben van paarden is een levensstijl, zeg ik altijd. Er komt zoveel meer bij kijken als je de paarden aan huis hebt staan. Niet alleen het rijden zelf, maar ook het onderhoud van alles eromheen. Er zijn weinig momentjes dat ik even rustig kan zitten. Dat is wel iets anders dan je hardloopschoenen aandoen en een rondje lopen. Je moet jezelf soms wel wat discipline opleggen, want je hebt niet altijd zin om meteen door te gaan. Maar ik weet dat als je beter wilt worden, je moet trainen. Dan moet je focus houden. Als er een wedstrijd aankomt, is dat een extra stimulans.” 

Het plannen van wedstrijden moet wel altijd ver vooruit. “Gelukkig heeft de KNHS Groningen altijd al vroeg alle wedstrijden voor het komende seizoen op de site staan. Het rooster gaat vaak al drie à vier maanden verder, dus als ik vrij wil, moet ik dat op tijd doorgeven.” 

Uitlaatklep

Het paardrijden is voor Anne een duidelijke uitlaatklep. Na een dienst kan ze het echt even nodig hebben om op haar paard te stappen. “Helemaal als we een zware casus hebben die je flink bezighoudt, bijvoorbeeld als jonge mensen komen te overlijden of met ernstig letsel op de ic liggen. Ook het begeleiden van verdrietige of boze familie kan mij bezighouden. Als ik dan ga rijden, ben ik daarna weer kwijt wat er die dag gaande was. Je moet je hoofd ook wel leegmaken, want mijn paard gedraagt zich precies naar wat ik hem aangeef.”  

Anne Feenstra:

 ‘De zondagmiddag plannen we vrij om samen het bos in te gaan’

Anne Feenstra werkt fulltime als product lead citytrips bij TUI. Samen met haar vriend kocht ze een klushuis in Emst waar ieder vrij uurtje in gaat zitten. Haar paard staat aan huis.

In haar functie stuurt Anne een team van vijftien mensen aan. “Wij zijn verantwoordelijk voor alle citytrips over de hele wereld. Het is een heel commerciële rol, waarbij ik als een soort spin in het web communiceer met de verschillende afdelingen.”

Anne werkt gemiddeld twee dagen in de week op kantoor in Rijswijk. “Enkele reis doe ik daar twee uur over”, vertelt ze. Voor de verhuizing woonde ze samen met haar vriend Cartouche in Purmerend, een stuk dichter bij haar werk. De verhuizing verdubbelde de reistijd, maar voor hen was die keuze snel gemaakt. “We wilden heel graag ergens wonen waar mijn paard aan huis kon staan. De reistijd nemen we dan voor lief. Vroeger ging ik na een lange dag werken direct door naar stal. In de auto snel omkleden, dan mijn paard Kaliber verzorgen en rijden. Dan was ik rond 21.00 uur thuis. Nu kom ik thuis en kan ik eerst even rustig eten en daarna nog rijden.”

‘Mijn paard is echt mijn uitlaatklep, maar ook mijn spiegel’

Na de aankoop van het huis, was de eerste prioriteit om de stalling en paddock gebruiksklaar te maken. “De pensionstalling kostte behoorlijk wat geld per maand en dat geld konden we goed gebruiken. We hadden al ons spaargeld geïnvesteerd om het huis te kunnen bemachtigen. Zelf sliepen we in die tijd op een matrasje in de woonkamer. Inmiddels is er een 26-jarige pony bij gekomen als gezelschapspony. ”

Met een klushuis en een drukke baan is goed plannen noodzakelijk. Daarin is het duo op elkaar ingespeeld. “Als ik naar kantoor ga dan doet Cartouche de paarden”, vertelt Anne. “Op de dagen dat ik thuis werk, sta ik in de zomermaanden rond 06.00 uur op. Ik ga dan eerst rijden en daarna aan het werk. In de wintermaanden begin ik juist vroeg met werken en plan ik een lunchpauze van zo’n anderhalf uur waarin ik kan rijden. Het is fijn dat ik daarin een flexibele werkgever heb waarbij ik mijn eigen tijden kan inplannen."

"Op de thuiswerkdagen loop ik meestal de hele dag in mijn paardrijkleding. Als ik een belangrijke meeting heb doe ik vaak even een bloesje en een jasje aan, maar heb daar wel een paardrijbroek onder.”

Met het vele klussen en twee drukke banen, plannen Anne en Cartouche iedere zondagmiddag vrij. Dan gaan ze samen het bos in: Anne met Kaliber en Cartouche op de mountainbike. “Ieder vrij uurtje dat we hebben zijn we bezig met het huis opknappen. We zijn niet superhandig, want we hebben echt allebei twee linkerhanden. We doen alles voor het eerst, maar we vinden het leuk om te doen! Daarom is die zondagmiddag wel belangrijk, dan doen we echt niks en gaan we er lekker op uit.”

Studententijd

Anne is niet anders gewend dan hard te werken te combineren met haar hobby. “Dat begon al in mijn studententijd. Op mijn achttiende kocht ik een eigen paard. Ik zat op kamers en moest mijn paard zelf onderhouden. Na school ging ik iedere dag naar mijn paard, daarnaast deed ik als zzp’er uitzendwerk in de horeca. Daardoor kon ik mijn eigen tijd goed plannen. In tentamenweken werkte ik niet en andere periodes juist wat meer. Juist door dat op zzp-basis te doen kon ik alles goed combineren.”

Doordat haar vorige paard kwam te overlijden, zat Anne een paar maanden zonder paard. “Ik werd doodongelukkig, miste het buiten zijn. Mijn paard is echt mijn uitlaatklep. In mijn studententijd, maar nu nog steeds. Gewoon even lekker tutten, je hoofd leegmaken. Maar een paard is ook een spiegel als je een keer je dag niet hebt. Ik streef ernaar om vier keer per week te rijden en een keer te longeren. Alles bij elkaar is het wel echt enorm druk. Soms zitten we ’s avonds om 22.00 uur nog op de grasmaaier. Maar als we dan buiten bij ons huisje zitten genieten we zo. Het is het allemaal waard!”

Renate de Wolf:

‘De waan van het werk laat ik achter bij de staldeur’

Renate de Wolf is commercieel directeur bij GLS Nederland, moeder van twee kinderen (van 8 en 11), rijdt Z-dressuur én is daarnaast regelmatig in de bak te vinden om les te geven.

Als commercieel directeur heeft Renate de verantwoordelijkheid over sales, marketing en customer service bij GLS Nederland. “Een afwisselende baan. De ene dag denk ik mee hoe we iets in de markt gaan zetten en een dag later kan ik druk zijn met de bezetting op customer service of een klantcase.”

Renate woont met haar gezin in Tilburg. Voor haar werk is Utrecht de standplaats, maar ze reist regelmatig het hele land door. “Ik werk één dag in de week thuis. Op maandag en dinsdag ga ik voor de files weg en brengt mijn man de kinderen naar school. Op woensdag en donderdag breng ik ze. Daarnaast gaan ze een dag naar opa en oma en een dag naar de naschoolse opvang.”

‘Juist het paardrijden zorgt voor ritme in mijn leven’

Het paard van Renate staat bij een pensionstal in de buurt. “Ik rijd haar vijf keer per week. Ik deed dat vaak ‘s avonds als de kinderen in bed lagen. Dan ging ik om 20.00 uur naar stal en was ik rond 22.30 uur weer terug. Dat is inmiddels een beetje veranderd. Sinds een aantal weken heeft mijn dochter van acht ook een pony. Nu probeer ik op tijd thuis te zijn, zodat ik samen met haar naar stal kan. Ik help haar met de pony, daarna haalt mijn man haar op en ga ik zelf rijden. Ze is bijna zover dat we samen kunnen rijden.”

Net als in haar werk is Renate met paardrijden fanatiek. Ze heeft haar paard zelf opgeleid tot Z-dressuur. “Ik heb twee keer in de week les, daar krijg ik echt energie van. Het is motiverend om die begeleiding te krijgen. Ik vind het ook heerlijk om op wedstrijd te gaan, dan zie je waar je staat en waar je op kunt trainen. Zo’n wedstrijd is voor mij echt een dagje uit.”

Renate geeft ook een aantal uren per week les. “Ik heb de laatste jaren pech gehad met mijn gezondheid. Daardoor ging ik nadenken; wat als ik niet meer kan rijden? Ik geniet ervan om anderen op weg te helpen, zeker kinderen. Als mijn dochter op vrijdagavond bij de manege gaat rijden, ga ik daarom zelf in de andere bak lesgeven. Daarnaast geef ik op zaterdagochtend een paar lesjes. In december doe ik mijn ORUN-examen.”

Moeilijke periode

In februari 2020 werd bij Renate baarmoederhalskanker geconstateerd. “Precies in het begin van de coronaperiode. Een moeilijke tijd. Een van de dingen die ik mij toen als doel had gesteld, was om zo fit en gezond te worden dat ik weer kon paardrijden. Ik werd eind maart geopereerd en in juli zat ik weer op mijn paard. Voor mij voelt het feit dat ik weer kan paardrijden als een soort revanche op deze rotziekte. Op 31 maart dit jaar was ik vijf jaar schoon en ben ik genezen verklaard. Ik voel mij al lang niet meer ziek, maar toch, kanker heb je voor je hele leven. Het gevoel dat je oké bent, maar dat je ondertussen toch zo ziek blijkt te zijn, dat raak je niet meer kwijt.”

Deze periode was een extra stimulans om het werk en rijden te blijven combineren. “Paardrijden is goed voor mijn lijf. Ik wil hier gezond voor zijn en energie voor hebben. Natuurlijk kost het soms moeite om alles te combineren. Maar juist het paardrijden zorgt voor ritme in mijn leven. Als ik niet zou paardrijden, zou ik in de avonden nog doorwerken of nadenken over de dag. Nu stop ik en ga naar stal. Hier moet je de waan van je werk bij de staldeur achterlaten. Je kunt niet op je paard gaan zitten met je hoofd nog vol. Door mijn werk heb ik de mogelijkheid om alle dromen te verwezenlijken. Wat ik allemaal doe, kan alleen door goed teamwork. Mijn man heeft eveneens een drukke baan, toch weten wij dat perfect op elkaar af te stemmen.”