In mei kreeg ik een berichtje van een vriendin. Ze zou op trektocht gaan naar Namibië en vroeg of ik geen zin had om mee te gaan. De vraag sprak me meteen aan. Na even opzoeken via Trailfinders Ruitervakanties welke reis het precies was, werd al snel duidelijk dat dit avontuur alles in zich had om een prachtige ervaring te worden. Volgens de omschrijving is de Erongo-regio een plek waar de tijd lijkt stil te staan. Hier galoppeer je door droge rivierbeddingen, langs eeuwenoude granietrotsen en rijd je door een gebied waar enkele van de zeldzame zwarte neushoorns leven. Voeg daarbij de warme gastvrijheid van de familie Vogel, die hun ranch al sinds 2005 openstelt voor ruiters, en je hebt een unieke tocht die je op een authentieke manier heel dicht bij Afrika brengt. Je begrijpt dat mijn beslissing snel gemaakt was.

Aankomst in de Erongo
Na een lange vlucht landen we in Windhoek, waar de hitte meteen op ons valt. De paspoortcontrole vraagt tijd, maar nadien kunnen we door. Een chauffeur staat ons op te wachten. We wisselen euro’s om naar Namibische dollars en houden nog een korte stop voor een drankje en snack voor onderweg alvorens we beginnen aan een rit van 3,5 uur richting de ranch. Tijdens de rit nemen we het landschap in ons op, de droogte en de vele termietenheuvels vallen meteen op. In de verte zien we het Erongo-gebergte afgetekend tegen de horizon.

Bij aankomst wacht ons een warme ontvangst. Met een stuk cake en koffie en thee leren we elkaar kennen en gaan we in gesprek. We praten over eerdere reizen, over favoriete paarden, en over verwachtingen voor de komende dagen. Hier voelen we ook meteen dat we een goeie groep zullen vormen.

Onze eerste kennismaking met de paarden vindt plaats in de piste. Elk paard wordt doelbewust gekozen op basis van individuele ervaring en voorkeuren. 

Wennen aan het ritme van Namibië
De tweede dag starten we met een testrit door de rivierbedding. Na een heerlijk ontbijt vullen we onze waterflessen, zadelen we de paarden en vertrekken we voor een eerste verkenning van de omgeving rond de ranch. Het landschap is uitgestrekt en bezaaid met doornstruiken. Al tijdens onze eerste draf zien we een kudde koedoes de bedding oversteken, een voorproefje van wat nog komt.

We rijden elk individueel in de rivierbedding, op die manier kunnen we ons paard even goed aanvoelen om te beslissen of dit de match is voor de komende week. De klik is er meteen. Deze paarden kennen hun job, ze bewegen moeiteloos door het zand en reageren goed op de hulpen.

Na de lunch maken we een ‘hike’ op de ranch. Via een recent uitgezet pad banen we ons een weg tussen de doornstruiken en komen we zo uit op het hoger gelegen platform. Met zicht op de Erongo-bergen genieten we hier van onze eerste typisch oranje zonsondergang. Dit avontuur is meer dan gewoon paardrijden, het is één zijn met een landschap dat door miljoenen jaren heen gevormd is.

Slapen onder de sterren
Na een rustig ontbijt nemen we even de tijd om onze zak slim in te pakken voor tijdens de tocht. Als dit eenmaal gelukt is, brengen we deze naar de vrachtwagen die ons met alle nodige voorzieningen van kamp tot kamp zal volgen. We zadelen de paarden en vertrekken via de rivierbedding richting het Erongo-reservaat. Hier leven enkele van de laatste zwarte neushoorns. De gedachte dat ze daar tussen de struiken verscholen zitten maakt het nog zoveel specialer.

De ochtend is pittig: veel draf en veel galop, en dit in het losse zand. De hitte is drukkend, maar de paarden zijn dit duidelijk gewend. ‘s Middags worden we opgewacht door de logistieke ploeg met koele, suikerrijke drankjes en schaduw. De pauze komt geen seconde te vroeg. Men weet duidelijk dat die eerste dag pittig is voor de gasten die dit klimaat niet gewend zijn. We nemen de tijd om bij te komen en genieten van het zicht op onze paarden die zich ook uitleven met spetteren in de waterbak.

Ons eerste tentenkamp ligt prachtig in de open rivierbedding, we worden omringd door zogenaamde Ana bomen, de vruchten hiervan vallen enorm in de smaak bij de paarden, in tegenstelling tot appels waarvoor ze hun neus ophalen. Terwijl de paarden hooi krijgen voor de nacht, trekken wij richting onze tenten en installeren ons. Bavianen houden ons nieuwsgierig in de gaten, varkentjes scharrelen rond het kamp en de geur van het avondeten stijgt op uit de gietijzeren potten op het kampvuur. We krijgen een traditionele braai en zijn allen enthousiast dat ons eten de komende week in open lucht op het kampvuur bereid zal worden.

Dieper het reservaat in: giraffen en zebra’s
De volgende ochtend worden we wakker met de geur van het kampvuur. De paarden zijn rustig en klaar voor een nieuwe dag. Wanneer we het reservaat binnentrekken, zien we al meteen onze eerste giraffen in de verte. Het waren de eerste giraffen van de nog vele die we de komende dagen zullen zien. Al snel spotten we ook enkele kuddes zebra’s in de verte, ze zijn op hun hoede.

We lunchen onder een gigantische rots die ons schaduw biedt. Na een korte siësta vervolgen we onze tocht naar het avondkamp. Verscholen tussen de rotsen kunnen we onze verbazing niet verbergen, een kamp mét toilet en heerlijke openluchtdouche. We wisselen elkaar snel af om het zweet en stof van ons af te wassen.

Bij de schemering worden we door hond Weika uitgenodigd voor een wandeling naar het uitzichtpunt. De zonsondergang wordt deels verborgen door wolken, maar blijft prachtig en de sfeer is sereen. We eten goulash rond het vuur en luisteren naar de geluiden van de nacht.

Rust, rotskunst en avontuurlijke wandelingen
Op dag vijf rijden we een rustige etappe naar een kamp waar we twee nachten zullen verblijven. Onderweg maken we een stop bij het ‘San volk’, de zogenaamde Bosjesmannen. We krijgen een rondleiding en uitleg over hoe hun stam leefde. Hierbij zien we muurschilderingen, horen hoe ze van de vegetatie gebruik maken voor allerlei doeleinden en krijgen een demonstratie vuur maken en jagen. Bij aankomst op het kamp is het een opluchting te weten dat we onze tent niet meteen opnieuw moeten afbreken de volgende ochtend. Hier genieten we nog extra van het Afrikaanse vertragen, we zoeken een leuk plekje voor de zonsondergang en laten de rust en stilte op ons uitstralen. We gaan allen slapen en worden kort nadien verrast door een flinke regenbui. We snellen naar buiten om onze tent te sluiten en het regenzeil op te leggen.

De volgende dag bezoeken we een prachtig uitzichtpunt dat zicht geeft op de omliggende gemeenschap. Dit land is, in tegenstelling tot het reservaat, niet in privébezit. Na de lunch hebben we keuze uit enkele activiteiten, deze namiddag wordt er niet paardgereden. We kiezen voor een avontuurlijke ‘hike’ naar een uitkijkpunt, al worden we onderweg op de proef gesteld door vage markeringen en een moeilijk te vinden pad. Uiteindelijk eindigen we met een klimpoging die meer weg heeft van berggeitenimitatie dan van een gemarkeerde wandeling. Het uitkijkpunt bereikten we dus niet, maar de pret is er niet minder om. Eens terug in het kamp gaan we ook nog op zoek naar enkele rotstekeningen van de Bosjesmannen. Twee neushoorns staan er duidelijk afgebeeld. Een voorbode, zo blijkt later.

De zwarte neushoorn
Dag zeven begint vroeg. Na een korte rit komen we aan bij een lodge met een zwembad. Hier hebben we onze lunch. De frisse duik in het zwembad is welkom na dagen in het zadel. Na de lunch bezoeken we nog twee plaatsen met rotsschilderingen, dit keer met duidelijk herkenbare dieren en jachtscènes.

Wanneer we daarna verder rijden door de rivierbedding, merkt iemand in de groep een zwarte neushoorn op. Eerst geloven we het niet, zwarte neushoorns zijn zeldzaam, schuw en bijzonder moeilijk te spotten. Maar dan staat hij er. Massief, krachtig, tegelijk oeroud en bedreigd. We kijken in stilte toe tot hij zijn pad vervolgt in het struikgewas. 

Die avond praten we lang na bij het kampvuur over natuurbescherming, jachtquota en hoe landbeheer werkt in Namibië. De zonsondergang zet de horizon in een prachtige rood-oranje kleur. De befaamde Afrikaanse zonsondergang zien we hier heel duidelijk. We voelen dat we echt deel uitmaken van de natuur.

De laatste rijdagen
De laatste dagen keren we langzaam terug richting de ranch. Op dag acht krijgt de tocht een onverwachte wending wanneer iemand ziek wordt en zijn paard Feuerstein los met ons mee loopt. De ruin loopt verrassend braaf mee met de groep, soms een beetje eigenzinnig, maar altijd trouw aan de kudde. We lunchen onder een boom, nestelen ons tegen onze zadels en vallen even in slaap. Een siësta zoals alleen Namibië die kan geven.

’s Avonds genieten we van koedoe-brochettes, een groente-stoofpotje en een rode wijn-chocoladetaart die bij iedereen in de smaak valt. Het kamp ligt hoog, met een weids uitzicht over de omgeving. Een zicht dat we ook vanuit onze douche kunnen bewonderen.

Op de laatste dag worden we gewekt door het zachte gerammel van potten op het kampvuur. Na het ontbijt, dat vandaag uit een omelet bestaat, rijden we terug naar de ranch. Tijdens de laatste galop steekt onze gids zijn vingers omhoog, het signaal dat we zullen draven en galopperen. Alleen stopt het niet bij drie vingers maar steekt hij ze alle vijf op, al snel wordt duidelijk dat dit het moment is waarop we onze paarden volledig los kunnen laten. Onze snelheid veroorzaakt heel wat stof in het losse zand. Ik ben blij dat ik vooraan in de groep rijd.

Bij aankomst op de ranch wacht ons een gin-tonic. Een eenvoudige, maar welkome verfrissing na een week die alles had: snelheid, stilte, warmte, vriendschap, natuur, spanning en diepe waardering voor de natuur en onze paarden.

Familie Vogel: Pioniers in paardentochten in Namibië
Deze bijzondere trektocht bestaat dankzij de passie en visie van de familie Vogel, jaren geleden verhuisd vanuit Europa naar Namibië. Sinds 2005 organiseren ze jaarlijks een beperkt aantal safari’s: ongeveer acht trektochten, steeds in kleine groep. Daarnaast ontvangen ze ruiters voor dagtochten, korte verblijven en ranchverblijven. Alles gebeurt kleinschalig en met respect voor landschap en dieren.

Ook het jacht- en wildbeheer in Namibië kwam vaak ter sprake tijdens de reis. Anders dan wat men in Europa soms denkt, speelt gecontroleerde jacht hier een belangrijke rol in het behoud van diersoorten. Er zijn slechts een beperkt aantal vergunningen voor het schieten van bepaalde diersoorten, dit om populaties in stand te houden. Jagers die voor bepaalde dieren willen komen, moeten ook betalen voor die vergunningen en dit geld gaat naar de lokale gemeenschap, waardoor zij ook ondersteund worden door de jacht. De jagers nemen hun zogenaamde trofee mee, maar het stoffelijke overschot van het dier blijft ter plaatse en voorziet de bevolking op die manier van eten. Het is een complex systeem, maar wel één dat de natuur laat overleven in een fragiele balans.