YORICK
BAECKE

GERRIT VAN DEN BERG

SANDRA

MELTEN

YORICK BAECKE

GERRIT VAN DEN BERG

SANDRA MELTEN

Yorick Baecke:

‘Tijd is vaak het grootste probleem’

FNRS Hippisch Centrum Midden-Zeeuws Vlaanderen in Westdorpe

De ouders van Yorick Baecke (37) runden een agrarisch bedrijf, maar werden onteigend. Ze besloten na de onteigening terug te investeren en begonnen een paardenbedrijf. Zo ontstond in 1999 Hippisch Centrum Midden-Zeeuws Vlaanderen, een veelzijdig manegebedrijf dat door Yorick samen met zijn ouders Guus en Giselle wordt gerund.

Yorick en zijn ouders doen alles zelf. Er is geen personeel in dienst. Yorick vertelt: “We zijn in 1999 met het plaatsen van de binnenbak en de stallen begonnen. De poeren van de binnenmanege hebben mijn ouders nog zelf gestort.” In de tijd dat het manegebedrijf al draaide, volgde Yorick de opleiding in Deurne. Hij wist van jongs af aan dat hij verder in de paarden wilde. Zijn familie is er onmisbaar bij betrokken. “Mijn vader en moeder doen veel op het terrein, mijn broer heeft de ORUN gedaan en springt bij met lessen en wedstrijden, maar zit niet in het bedrijf.”

Veelzijdigheid troef 
De lessen worden verzorgd door Yorick. Veel tijd voor rust en vakantie is er niet, het bedrijf draait altijd door en er wordt van alles aangeboden; dressuur, springen, eventing en mennen. Er zijn zowel FNRS- als KNHS-wedstrijden in alle disciplines en ook de LRV (Belgische paardensportbond) organiseert er wedstrijden. Gezien de ligging kent dit hippisch centrum ook veel Belgische klanten. “Het is druk, de tijd is nog het grootste probleem. Ik ben zelf FNRS- en Bixie-jurylid en heb mijn KNHS-licentie voor het bouwen van crosshindernissen. Verder zit ik in het Hippisch Sport forum van de FNRS in Zeeland”, aldus Baecke, die ook een kleinschalige fokkerij met New Forest pony’s bestiert. “Dat zijn brave, veelzijdige pony’s. Ideaal voor de manege.”

‘Er komen steeds meer mensen die van huis uit niets met paarden hebben’

Zwaar ongeluk 
De ontwikkeling naar de huidige manege liep niet over een geëffend pad, laat de ondernemer weten. “Het runnen van een manegebedrijf in een uithoek van het land is soms een uitdaging. We moeten hard werken voor onze boterham. We staan ermee op en gaan ermee naar bed.” Enkele jaren geleden, toen de kantine werd verbouwd, kreeg Yoricks vader Guus een zwaar ongeluk. “Hij viel van een ladder en kwam op het beton terecht. Hij heeft in coma gelegen en had een lange revalidatieperiode nodig. Dat was een zware tijd. Ondertussen liep het bedrijf gewoon door en kwamen we in een overlevingsmodus. Als ik er achteraf op terugkijk, denk ik: ‘hoe hebben we dat toen gedaan?’ Gelukkig kan mijn vader inmiddels wel weer meewerken op het bedrijf.” 
 
Toekomst 
Het mooiste vindt Yorick het opleiden van de kinderen. Een vak dat ook verandert. “Er komen steeds meer mensen die van huis uit niets met paarden hebben, dus de opleiding van een nieuwe manegeklant begint echt bij het begin: communiceren met een paard, poetsen en verzorgen. Wat oudere, talentvolle kinderen laten we ook op de jongere pony’s uit onze fokkerij rijden. Het is mooi dat we veel trouwe klanten hebben. Sommigen heb ik van kleins af aan zien opgroeien.” 
Hoe de toekomst eruit ziet nu zijn ouders de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt, weet Yorick nog niet. “Door onze positieve instelling en alle hobbels die we al overwonnen hebben, komen we er met de overname ook wel uit.”

Madeleine van Schagen:

 ‘Zelf het goe de voorbeeld geven, is ons handelsmerk’

FNRS Manege de Groote Wielen in Rosmalen

Gerrit van den Berg (64) begon in 2005 op bijzondere wijze met Manege de Groote Wielen, gelegen aan de rand van een enorme nieuwbouwwijk. Hij had net in het buitengebied een huis gebouwd, met daarbij kleinschalige pensionstalling en een hengstenhouderij met Shetlanders, toen de gemeente langskwam met een wegkoopregeling.

De gemeente zag graag dat hij een manege zou beginnen op een recreatiestrook, waar ook andere sportverenigingen zitten. Gerrit besloot akkoord te gaan en Manege de Groote Wielen, dat hij vandaag de dag runt met Madeleine van Schagen, werd een feit. “We hebben tien jaar de tijd gehad voor de realisatie en dus goed kunnen nadenken over hoe we het wilden hebben”, aldus Gerrit, die graag Madeleine het woord laat doen. Zij vertelt: “We zaten altijd al in de paarden, maar om een manege te starten, moest er nog wel wat gebeuren. Zo moesten we aan de bak om het instructeursdiploma te halen en meer van zulke dingen.”

Snuffelmogelijkheden 
Om de zaken goed op orde te krijgen is één, dit vervolgens continue zo te houden een tweede. Madeleine: “Op ons erf moet alles goed geregeld zijn voor mens en dier. Er komen steeds meer regeltjes, die ook op ons betrekking hebben en het niet altijd makkelijker maken, bijvoorbeeld milieu- en stikstofeisen. En met het oog op de welzijnswet, die in 2027 in werking treedt, zijn alle stallen aangepast naar de voorschriften en is een extra hal aangebouwd om nieuwe ruimte te realiseren. Ook zijn er snuffelmogelijkheden en luiken in de deuren. Die investering was het dubbel en dwars waard voor onze paarden, die dagelijks in groepen buiten komen. We willen zuinig zijn op onze paarden. Dat is onze eerste vereiste.”

‘Op ons erf moet alles goed geregeld zijn voor mens en dier’

Wachtlijst 
Op Manege de Groote Wielen komen wekelijks zo’n 500 klanten, er zijn ruim 50 manegepaarden en -pony’s en zes gediplomeerde instructeurs. Ook zijn er enkele pensionklanten. “We hebben al jaren een wachtlijst, met ongeveer honderd wachtenden. Dat we tussen twee woonwijken inliggen met een bushalte voor de deur maakt ons goed bereikbaar. We merken ook dat er in de omliggende plaatsen enkele manegebedrijven zijn gestopt.”  
In de tijd dat het bedrijf bestaat, was de coronaperiode misschien wel het moeilijkst. Madeleine: “We zijn heel blij dat we die hebben overwonnen. Dat was pittig. In het begin mochten we helemaal niks, maar moesten toch met een klein gezelschap zestig paarden aan de gang houden. We hebben geprobeerd goed contact met onze klanten te bewaren door het versturen van nieuwsbrieven. Goed communiceren is heel belangrijk.” 

Transparant 
Naast het dagelijkse werk worden er regelmatig activiteiten georganiseerd, zoals wedstrijden of ponykamp. Daarbij steunt de manege op een vaste groep vrijwilligers. “We hebben veel betrokken mensen, zoals ouders van rijdende kinderen. Daar zijn we heel dankbaar voor en zuinig op. In alles wat we doen, is het goede voorbeeld geven ons handelsmerk. We liggen met de paardensport onder een vergrootglas en willen daarom zorgen dat wij alles goed voor elkaar hebben. We zijn heel transparant naar onze omgeving en echt iedereen is hier welkom.” 

Sandra Melten:

‘Op de manege komt er een soort rust over me heen’

FNRS Manege Nieuw Amstelland in Amstelveen

In oktober 2018 kocht Sandra Melten (42) Manege Nieuw Amstelland. Ze was toen al eigenaresse van Café Anno 1890 in Amsterdam, op zo’n vijf minuten loopafstand. Nog geen anderhalf jaar nadat ze de manege overnam, kwam corona om de hoek kijken en stond ze met zowel café als manege voor een enorme uitdaging tijdens en direct na deze periode.

Als klein meisje reed Sandra – niet afkomstig uit een paardenfamilie – al paard en wilde ze later graag een manege. Na haar zestiende reed ze enige tijd niet, maar toen ze jaren later met haar dochter een pony deelde, laaide het vuur weer op. De toenmalige eigenaresse van Manege Nieuw Amstelland vroeg destijds of Sandra gezien haar achtergrond de horeca van de manege wilde runnen. “Als ik iets doe, dan doe ik het goed. Ik gaf aan dat ik de hele manege wilde overnemen”, aldus Melten. “Drie dagen later belde de eigenaresse me op, om te vragen of ik serieus was. Maar als het ondernemen echt in je zit, dan lukt het.”

Veel steun 
Zo nam Sandra Manege Nieuw Amstelland over, waar momenteel 99 paarden staan. “De eerste twee jaar heb ik veel steun gehad van het bestaande team. Paardrijden kon ik, maar een hele manege runnen is toch wat anders.” In totaal heeft Sandra met café en manege zo’n 60 man personeel. Het café is al dertien jaar van haar. “Het is er altijd druk met 180 zitplaatsen, maar ik zoek graag uitdagingen.”

Denken in opties
Met corona kwam misschien wel de grootste uitdaging, laat Sandra weten. “Dat was heftig, een moeilijke tijd voor beide bedrijven. Je moet denken in opties voor wat je nog wél kunt doen. Ik kreeg het voor elkaar dat in onze overdekte buitenbak de lessen door konden gaan, in kleinere groepjes en de lessen meer over de dag verspreid. We hadden veel minder omzet, maar doordat we voor vijftig procent pensionklanten hebben, liep een deel van het bedrijf door. Het moeilijkste vond ik misschien wel de tijd net na corona. Je moet alles opnieuw opbouwen, weer de juiste poppetjes op de juiste plaats krijgen. Maar als je team gemotiveerd is, komt het goed. Alleen kan je zoiets niet.”

Grote verbouwing 
De komende jaren staan in het teken van weer een nieuwe uitdaging. Sandra: “We zijn momenteel de ponystal aan het verbouwen. Dat wordt een groepshuisvesting. Ook zijn we bezig met de vergunningaanvraag voor een verbouwing van de manege. We willen de binnenbak vergroten naar minimaal 20x60 en de stallen vergroten. Dat is een groot plan, maar over vijf jaar hoop ik het gerealiseerd te hebben. Ja, daar lig ik ’s nachts wel eens wakker van. Redden we het? Kunnen we onze klanten behouden tijdens de verbouwing? Kunnen we gewoon doordraaien? Hoe gaat het financiële plaatje uitkomen?” 

Inmiddels werkt Sandra’s man ook in het manegebedrijf. “Dat is echt mazzel. Hij doet veel onderhoud, ik doe het personeel. Met deze twee bedrijven maak ik wel dagen van twaalf, dertien uur. Het manegebedrijf vind ik heerlijk, in de kroeg is het altijd hectisch. Als ik het terrein van de manege op kom, komt er een soort rust over me heen. Bij de paarden zijn geeft mij veel voldoening.” 

‘Het moeilijkste vond ik misschien wel de tijd net na corona. Je moet alles opnieuw opbouwen, weer de juiste poppetjes op de juiste plaats krijgen’